„Drach”. Na jego temat z autorem przeprowadzono setki wywiadów, ukazało się mnóstwo recenzji, każdy intelektualista w tym kraju ma już na temat tej książki wyrobioną opinię. Pozwólcie zatem, że nie będę dokładać od siebie. Początkowo zamierzałam, ale zmieniłam zdanie. Recenzje, wywiady i pozostawiam bardziej godnym. Przeczytajcie je, jeśli chcecie. Mam tylko jedną prośbę: Nie zarzucajcie pomysłu sięgnięcia po tę książkę tylko dlatego, że to „wielka literatura jest”. Twardoch w którymś z wywiadów stwierdził, że szkoda mu czasu na pisanie literatury popularnej. Wierzę, że tak myśli. Stworzył jednak książkę, którą czyta się jednym tchem. Ani przez moment nie jest nudno. Za to barwnie, plastycznie, filmowo – tak! Do tego oczywiście dosyć naturalistycznie i cieleśnie, jak to u Twardocha. Dodam, że śląskie dialogi rozłożyły mnie na łopatki. Miałam też jednak satysfakcję, że wszystko rozumiem. A co! Dzięki Szczepan – miło jest być dumnym, że oto nasza czarna, gliwicka ziemia… https://grafomanya.wordpress.com/

Drach to sól, krew, trzewia ziemi... On jest nią i my też nią kiedyś będziemy... będziemy ziemią i jak Drach może opowiemy podobną historię bez osądzania innych i siebie... A może nie, bo to nie jest ważne. Jednak drach opowiada, bo ziemia, którą się staniemy i z drachem połączymy mieszając się też z krzemieniem, węglem i łajnem ludzkim i zwierzęcym i złotem, srebrem i z sarnim truchłem i niemieckim, ruskim, polskim żołnierzem... ta ziemia lubi czasem mówić, dudnić, walić, trząść się, pierdolić... opowiada niezwykłe historie bez oceniania naszego bytowania tu i teraz bo za chwilę nasze bytowanie tu i teraz się skończy... ale czy to ważnie, nie to nie jest ważne.

Zapomniałem dodać oceny :)