Rok w ogrodzie to nie tylko poradnik, który podpowiada, jak hodować rośliny. To również niecodzienna opowieść o zbawiennym wpływie natury na człowieka. Każdy, kto kiedykolwiek sam dbał o kwiaty, zioła, krzaczki czy drzewka, wie doskonale, jak wielką satysfakcję sprawia uprawianie kawałka ziemi, nawet jeśli jest to tylko jej niewielki skrawek. Dan Pearson doskonale wie, o czym pisze. Przed laty porzucił Londyn, by wyprowadzić się do malowniczego hrabstwa Somerset. Tam zajął się prowadzeniem liczącego osiem hektarów gospodarstwa, które przekształcił w prawdziwe królestwo. Od lat Pearson zakłada piękne i oryginalne ogrody na całym świecie. Swoją wiedzą dzieli się podczas wykładów, w programach telewizyjnych oraz licznych dziennikarskich publikacjach i poradnikach. Jego nowa książka Rok w ogrodzie to wielka gratka dla właścicieli działek, dużych ogrodów i małych ogródków, także takich, które mieszczą się w kilku lub kilkunastu donicach na balkonie. Bo przy uprawie roślin nie chodzi tylko o ilość, ale i jakość. Dlatego – zdaniem autora – lepiej hodować mniej, ale wydajniej i bardziej estetycznie, niż więcej, ale „na odczepnego”. Rok w ogrodzie, jak sugeruje tytuł, podzielony jest na dwanaście rozdziałów. W każdym z nich Pearson opisuje zmiany zachodzące w przyrodzie, radzi, co robić z roślinami, gdyż nawet zimą można (i trzeba) zadbać o ich egzystencję, na przykład przycinając drzewa czy winogrona. Gdy świat wita „druga córka roku”, czyli wiosna, w każdym ogrodzie i ogródku jest co robić. Od maja do września rośliny dosłownie buzują, niestety, robią to też chwasty, dlatego warto poznać najbardziej efektywne formy walki z tymi niechcianymi gośćmi. Bardzo przypadła mi go gustu idea ogrodu naturalnego, spontanicznego, w którym nie rządzą takie absurdy jak symetria czy niewolniczy porządek. W moim ogrodzie rośliny nieraz rosną sobie przypadkowo, bo akurat się wysiały albo zostały przeze mnie w pośpiechu posadzone (chociażby cebulki wiosennych kwiatów, które uwielbiam). Między krzakami porzeczek, które ostatnio rozrosły się wręcz nieprzyzwoicie, są u mnie warzywa, owoce, koper oraz egzotyczne perełki, które przywiozłam z europejskich podróży. Dla jednych będzie to bałagan, dla mnie to jednak królestwo Flory, która nieraz jest wymagająca, ale odwdzięcza się wspaniałymi kwiatami, kolorami, zapachami i smakami. Dlatego właśnie idea Pearsona, oparta na spontaniczności, jest mi szczególnie bliska. Do plusów książki na pewno należą też plastyczne opisy – autor w niemal liryczny, barwny, oddziałujący na wszystkie zmysły sposób przedstawia poszczególne etapy życia ogrodu. Jednocześnie jednak pisze prosto, przystępnie, komunikatywnie. Niewątpliwą zaletą jest też elegancka, piękna szata edytorska. Polecam wszystkim – nie tylko właścicielom ogrodów i działek. Jestem pewna, że po przeczytaniu tej książki niejedna osoba zasieje albo posadzi chociaż w kilku doniczkach jakieś roślinki. Obserwowanie, jak coś rośnie, dojrzewa, a potem dodatkowo trafia na nasz stół, jest naprawdę fascynujące! W dodatku inspiruje, uspokaja i dostarcza wielu pozytywnych emocji. Skąd to wiem? Ano z własnego doświadczenia. BEATA IGIELSKA

Myliłam się. Myliłam się, że wzięłam do ręki typowy ogrodniczy poradnik do ręki. Nic bardziej mylnego. Już po kilku kartkach zatraciłam się w lirycznym sposobie opisywania cudów przyrodniczych, które dzieją się tuż pod naszymi nosami.  Przeczytałam niecodzienny poradnik, który w wyjątkowy sposób opisuje, jak opiekować się roślinami i wykorzystywać ich zbawienny wpływ. Od razu uprzedzę, że nie trzeba mieć  hektarów ziemi by urządzić swój wymarzony ogród. Już sam zielony parapet w bloku pomoże nam odkryć swoją nową pasję. Bo wiecie - nie chodzi o ilość, ale o jakość.  Dan Person odkryje przed nami wiele praktycznych wskazówek oraz pokaże jak zaraźliwy może być jego ogrodniczy entuzjazm i sposób, w jaki patrzy na rośliny. Jak sugeruje sam tytuł, książka opisuje całe 12 miesięcy prac ogrodniczych. Każdy rozdział obfituje w dużą merytorykę i porady. Nawet zimą trzeba zadbać o wiele w ogrodzie. Bardzo do serca przypadła mi opisana przez Persona “idea spontaniczności”. Tutaj nie uchylę rąbka tajemnicy - sami odkryjcie, o co chodzi. Również zakochałam się w licznych plastycznych opisach poszczególnych etapów rozwoju ogrodu - moim zdaniem są cudownie liryczne.  Wiadomą rzeczą jest, że nie można oceniać książki po okładce, ale sama szata graficzna jest niezwykłym estetycznym przeżyciem. Uczta dla oczu! Polecam tę książkę każdemu bez wyjątku. Zwłaszcza teraz - na wiosnę. Czuję, że wiele osób po lekturze książki Dana Persona zasieje chociaż w jednej doniczce jakąś roślinkę. Ostrzegam, od tego się zaczyna pasja.